بررسی اپیدمیولوژی سوختگی در کودکان استان آذربایجان غربی

مقدمه و هدف: شناسایی اپیدمیولوژی سوختگی و افراد در معرض خطر این ضایعه برای تعیین و تخصیص منابع و اتخاذ تدابیر پیشگیری و درمان ضروری است. در تحقیقی که تحت عنوان بررسی اپیدمیولوژی سوختگی در کودکان آذربایجان غربی صورت گرفته است، تلاش بر این بوده که ضمن تعیین علل و عوامل این مساله، راهکارهایی برای برطرف نمودن این عوامل و کاهش پی آمدهای ناشی از آن ارائه گردد. روش کار: این پژوهش گذشته نگر در صدد بوده است تا کودکان زیر 15 سال را از نظر اپیدمیولوژی، مرگ و میر و عوامل ایجاد کننده مصدومیت های سوختگی در استان آذربایجان غربی در سال 1384 را با استفاده از پرونده های سابقه پزشکی در بخش سوختگی بیمارستان امام خمینی شهر ارومیه بررسی نماید. تعداد مصدومین 219 نفر بود. پس از گردآوری داده ها از نرم افزار آماری spss استفاده گردید. نتایج:  5/33% از مصدوین دچار سوختگی در سال 1384 را کودکان زیر 15 سال تشکیل می دادند که گروه سنی زیر یک سال با 1/6% موارد بالاترین میزان سوختگی را تشکیل می دادند. سوختگی با آب جوش 3/63% کل موارد را شامل می شد. متوسط سنی مصدومین 15- 0 سال برابر 45/5 سال بود و نسبت کودکان پسر به دختر 73/0 به 1 بود. در 9/71% از موارد میزان سوختگی زیر 20% از کل سطح بدن و در 5/15% از موارد سوختگی بیش از 40% از کل سطح بدن را در بر گرفته بود. مدت متوسط بستری در بیمارستان 74/7 روز بود که از 1 روز تا 60 روز متغیر بود. سوختگی با آب داغ عامل اصلی سوختگی (3/63%) بود که بدنبال آن سوختگی با شعله (8/29%) قرار داشت. متوسط سن کودکان دچار سوختگی با شعله 67/6 سال و متوسط کودکان دچار سوختگی با آب جوش 36/4 سال بود. مرگ و میر ناشی از آب جوش 50% و مرگ و میر ناشی از شعله 9/42% موارد را تشکیل می داد. نتیجه نهائی: در این پژوهش افراد مونث درمعرض بیشترین خطر سوختگی قرار داشتند و شدت سوختگی در کودکان بزرگسال بیشتر بود. یافته های این پژوهش مشخص کننده گروه های سنی در معرض خطر بیشتر و عوامل خطرزای موجب سوختگی در کودکان استان بود.سوختگی با آب جوش و شعله بیشترین عوامل ایجاد کننده سوختگی بودند. به نظر می رسد باید برنامه ای پیشگیرانه ، از جمله توجه به نکات ایمنی  در منازل و آموزش والدین کودکانی که در معرض خطر بیشتری قرار دارند تدوین گردد. مسئولین و سیاستگزاران نیز باید در انجام برنامه ریزی اساسی ضمن توجه به تدابیر پیشگیرانه و آموزش به والدین و اختصاص منابع انسانی و مالی، به نیازهای جسمی و روانی کودکان مصدوم توجه بیشتری داشته باشند.